Ο Επιστάτης της Στάχτης ήταν κάποτε ένας άνθρωπος που, μαζί με ένα συνεσταλμένο ελαφάκι, φρόντιζε ένα ιερό δάσος με τη μέγιστη δυνατή φροντίδα- μέχρι που κάηκε μπροστά στα μάτια του ολοσχερώς. Η καρδιά του έγινε κι αυτή στάχτη, γιατί είχε ξεχάσει ότι ο θάνατος γεννά νέα άνθη. Τώρα τα λουλούδια που φροντίζει μοιάζουν να φουντώνουν από αόρατες φλόγες, και οι κηπουροί του είναι πλέον πλάσματα της νύχτας που ουρλιάζουν.